Wat dus belangrijk is te zeggen, vind ik, van los dat je een vals beeld schept en ik vind dat je de zelfacceptatie veel beter bevordert door gewoon eerlijk te zijn. Je schept ook een vals beeld naar instellingen toe, organisaties waarvan mensen die wel complicaties ervaren of die wel hulp nodig hebben bij het een en ander, van afhankelijk zijn.
Ook al heb je maar een uitkering, om maar iets te noemen, als mensen gaan roepen van ja, we hebben geen aids meer in Nederland, we hebben hiv, iedereen kan gewoon werken, iedereen slikt één pil en het gaat goed met iedereen. Heeft een uitkerende instantie zoiets van ja, maar waarom ga jij niet werken? Dan heb je in één keer allemaal vermoeiende onderzoeken aan je broek hangen, terwijl je misschien al jaren in die situatie zit en het er niet beter op wordt, laat ik het zo zeggen.
Toch dat beeld scheppen, maar het heeft wel gevolgen, kan wel gevolgen hebben op die manier. Een hoop regelingen, om maar iets te noemen, bijvoorbeeld, er is nu nog een meerjarenregeling, nee, ik weet niet, meer kostenregeling of zo van over. Het is niks van wat het was. Je had een soort regeling waarbij je een tegemoetkoming kreeg voor het verbruik van meer energie, het verbruik van slijtage van kleding, doordat je meer moet wassen, allemaal dat soort dingen.
Er zijn dingen die wegvallen, er zijn regels waar mensen ineens aan gaan tornen. We zijn helemaal gestript met de bezuinigingen. Maar door dat soort, door die houding en door die uitspraken, zijn we nog meer gestript, nog meer dan nodig was. En dan hebben mensen zoiets van, stel je niet zo aan, ga lekker werken, niks aan de hand. Maar dat is niet voor iedereen zo.
Het heeft dus wel degelijk gevolgen. Ook in contact met hulpverleners, hulpverlenende organisaties, instanties. En mensen kunnen hier zwaar de dupe van zijn. In de zin van, dat hun hulp ineens wegvalt of minder wordt. Of dat er ineens kosten bij komen kijken, kosten wegvallen.
Dus dat vind ik wel een belangrijk iets, waar mensen echt bij stil mogen staan. Voordat ze dergelijke uitspraken doen. Of dat op z’n minst een beetje nuanceren. Dat geldt voor een deel van de doelgroep, maar niet voor iedereen. Om uitéénlopende redenen. Dat is ook nog een keer zo.
Los daarvan ook nog een keer vind ik van, gesteldheid van mensen die leven met HIV. Hangt vaak ook af van wanneer ben je geïnfecteerd geraakt. Hoe lang loop je al met het virus rond. Wat is de schade die het concreet heeft aangericht in je lichaam. Wat doet de medicatie bijvoorbeeld met je lichaam. En dat is bij iedereen verschillend. Ook in die zin kan je dat niet zo eiken. Het is niet statisch. Van we zijn er met HIV of we zijn er niet. Je zal altijd moeten schipperen, denk ik.
Ja, en jouw oproep is daarin. Vergeet die andere categorieën dus ook niet. De mensen voor wie het niet zo makkelijk is. Precies. Mensen die complicaties hebben. Mensen die door wel meerdere pillen moeten slikken per dag. En last hebben van bijwerkingen. Mensen die moeite hebben met therapietrouw. Ja. Vergeet er vast een heleboel momenteel. Maar er zijn zoveel groepen.
Ik meen het ook echt als ik zeg van we kunnen pas spreken van… Aids is over. Ook als je dus als er geen sprake meer is van discriminatie. Die stigma. Alles eromheen. Dat moet ook opgelost zijn. Van we moeten gelijkwaardig zijn. We moeten er gelijkwaardig mee om kunnen gaan. Wie er binnen klappen niet op waarom.
