Dan ga ik even weer van de praatgroepen naar de werkgroep Positieve Vrouwen die op een gegeven moment is opgericht. En hoe kwam het van de praatgroep vrouwen georganiseerde de Rutgers Stichting?
Maar eigenlijk serieel, er was al een groep geweest. Jullie waren een groep, en dat was dus in 1990. En toen, we hadden volgens mij al wel eens een of twee keer – ik ben de chronologie een beetje kwijt – maar zeg maar een keer een middag of een avond gehad dat Gemma en Annemarie hadden gezegd: “Zullen we eens een keer met alle vrouwen afspreken?” Weet je wel, dus dat was al wel misschien één keer, misschien drie keer, dat weet ik niet meer, gebeurd dat we dus elkaar meer vrouwen hadden, ook de nieuwe groep. Dat is een kleinere groep trouwens, er waren er maar vier of zes geloof ik.
En toen werd er dus gezegd: “Laten we een weekend organiseren.” Dat was toen meer een ding in die tijd, dat gebeurt niet meer zoveel, maar een weekend organiseren. Dus toen hebben we in november denk ik van 1990 een vrouwenweekend gehad. Daar heb ik ook nog foto’s van. Daar waren met – ik weet het niet meer, maar laten we zeggen – 25 vrouwen, inclusief Annemarie, Gemma, Rochelle Griffin die daar een grote rol in had. Dus zij was erbij gehaald echt om met ons te werken. Snap je, dus niet per se – ja dan heet het ook wel begeleider.
Maar toen hadden we dus dat weekend, en dat was inderdaad super empowering. En we waren natuurlijk met heel veel, en het was super heftig, maar ook gewoon zoals het gaat: heel veel humor en enorme band onderling.
En toen hebben we Positieve Vrouwen opgericht. Want toen kwamen we natuurlijk achter dat er niks was voor vrouwen, en dat kon zo niet langer, en zo’n soort. En toen hebben we Positieve Vrouwen opgericht. Dat was 11 november, en dat hebben we toen allemaal nog met de hand ondertekend op een blaadje. Ik denk wel alle vrouwen die er toen waren. Bijna iedereen was anoniem, dus dat waren alleen voornaam waarschijnlijk.
Maar ja, dat was toen. En ik en Esther waren een van de trekkers, om het maar zo te zeggen. En sommige deden wat meer, andere deden wat minder, andere deden heel niks, waren gewoon in naamlid. En sommige overleden ook al heel snel, dus ja nou goed, zo begon dat.
En toen kregen we dus – hadden we bedacht – dan moeten wij de heervereniging aansluiten, denk ik. En dat was toen nog een hele strijd, want die vonden niet – ja, het was dan inleveren van macht ofzo. “Waarom moeten vrouwen?” Ik weet niet meer precies, het was een hele strijd. Maar het beroemde verhaal is dat wij toen na veel strijd ook een plankje kregen. En dat was ook letterlijk zo: kregen we ook een plankje bij de heervereniging.
