Skip to content

Stefan Silvestri

Stefan (beeld Marjolein Annegarn) vormt samen met zijn broer Adrian gebr.silvestri. Als grafisch vormgevers waren zij vanaf de jaren negentig gezichtsbepalend voor diverse hiv- en aidsprojecten en uitgaven, in Nederland, Duitsland en hun geboorteland Zwitserland. Stefan vertelt hier over !NietSlikken!, een collectief dat ze vormden met Corina Gekeler en Jasper Wiedeman.

Samenvatting

Stefan Silvestri beschrijft zijn samenwerking met Corine (ook van Schorerstichting en Act Up Nederland) en fotograaf Jasper bij het project !NietSlikken!, een creatief initiatief uit de late jaren tachtig/vroege jaren negentig waarin persoonlijke emoties centraal stonden. Na een mislukt tijdschrift “Celebrate” over de uitgaansscene, kregen ze carte blanche pagina’s in verschillende tijdschriften in Nederland, Duitsland en Zwitserland om hun eigenwijze, emotionele boodschappen te delen, los van commerciĆ«le voorlichting of reclame.

Stefan Silvestri vertelt over !Niet slikken!
0:00 / 0:00

Nou ja, die samenwerking met Corine en Jasper, dat vond ik wel een enorme uitdaging altijd. En daar ben ik ook wel best heel erg trots op, moet ik zeggen. Omdat het ook ons eigen initiatief was. En wij eigenlijk ook zelf mochten bepalen waar het over ging. Dat is het niet slecht.

Nou, ik werkte al met Corine samen ook. Zij was ook in het team van de Schorerstichting. Zij was ook onderdeel van de Act Up Nederland. Zover dat dat bestond. En zij is ook Duits. En dus heel erg, wij waren gelijk maatjes.

En Jasper woonde in hetzelfde pand. Was bij mij op de Rietveld. Hij heeft fotografie gestudeerd. En ik zat de grafische vormgeving te doen. Dus we kenden elkaar al. En we kenden elkaar ook van het uitgaan, van de trots en noem maar op. Het is familie.

En toen hebben wij… Eerst dachten we, we gaan een tijdschrift doen. Dat heette toen Celebrate. Over de uitgaansscene. Of over ons leven. En hoe wij vonden dat we dat moesten communiceren. Dat is ook eind jaren tachtig, begin jaren negentig. En daar hebben wij een nulnummer uitgebracht. En daar bleef het hangen. Wij kregen gewoon geen sponsoren. Wij waren nooit goed in geld organiseren. Dat moet ik wel zeggen. Maar wij waren wel heel erg creatief. Maar niet om geld te genereren. Dat was een probleem. We hadden echt iemand nodig gehad die dat meer kon doen.

Nou ja, Corine en die samenwerking wat we ook deden voor de Schorerstichting. Het was altijd heel erg doelgericht. Maar wij vonden eigenlijk dat wij nog een andere boodschap hebben. Wij hebben een boodschap vanuit een emotie. Een eigen persoonlijke emotie. En die emotie wilden wij vormgeven. En daar ging het eigenlijk om bij Niet Slikken. Het was een en al dingen die ons persoonlijk bezig hield, wilden wij de wereld indragen.

Nou, dat waren vaak tijdschriften, waar wij een carte blanche pagina aanvroegen. En die we ook kregen. Zo’n beetje in ons vriendenkring weer. In Duitsland bij Via de Duitse AIDS-hulp, waar Corine ook alweer mee aan het werk was. En in Zwitserland kenden wij ook gewoon schrijvers en uitgevers. Dus daar konden we ook wat kwijt.

De reactie is alleen maar in verband met dat we weer een kans kregen om weer iets nieuws te maken. Maar verder niet zoveel. Omdat dit was volgens mij ook te eigenwijs. Het ging niet over reclame of advertenties of voorlichting of gelddingen. Het ging heel erg om persoonlijke, emotionele uitingen.